było przedtem społeczeństwu ujawnione, zupełnie dezorientowała czytelników. Pewnego dnia, był to chyba rok 1968, zjechał do Krakowa sam Wincenty Kraśko, człowiek niezwykle uprzejmy, kulturalny i zdawać by się mogło - dobry partner do rzeczowej dyskusji. Niestety, zamiar załagodzenia konfliktu i uzyskania poparcia w Krakowskim Oddziale ZLP, jaki mu prawdopodobnie przyświecał, nie powiódł się mimo konwencjonalno-towarzyskiej atmosfery dysputy. Starał się bowiem w sposób dyskretnie zakamuflowany przekonać nas o niedorzecznym klimacie panującym wśród warszawskich dysydentów ("nielicznej garstki" - jak się wyraził), którzy dla osobistych ambicji usiłują zdobyć popularność i stać się męczennikami narodowymi. Pragnął nas po prostu poróżnić, podzielić na dwa obozy. Kraków miał opinię