spojrzenia. Myśl, że zginie także przy okazji pani Matylda, nie stanowiła dlań najmniejszej pociechy, cóż mu bowiem mogło z tego przyjść, skoro i tak będzie siedział w więzieniu.<br>Wybuchy rozpaczy przeplatały się w nim z przypływami apatycznego przygnębienia. Opanowany tym ostatnim przebył pierwsze piętro powoli, przygarbiony, trzymając się ściany i powłócząc nogami, po czym w dzikim galopie wpadł na drugie, spragniony wieści o stanie zdrowia swych ofiar. Przed drzwiami mieszkania na nowo popadł w przygnębienie, dzięki czemu do wnętrza wkroczył niemrawo i bez efektów akustycznych, które obudziłyby jego żonę. Nowy przypływ rozpaczy zaraz za progiem sprawił, że urwał okładkę książki telefonicznej