Kaziem powróciła falą gorzką jak nigdy. <br>Czym prędzej załatwiła kilka gospodarczych czynności., odłożyła kilka innych na jutro i drżącymi rękami pośpieszyła zamknąć się u siebie, zanim ból pofolguje sercu. Nad wszystko lubiła cierpieć z przyczyny srogości i tajemnic losu. W cierpieniu znajdowała prawo do gniewu. Łaski w rodzaju zdrowia, urody, powodzenia w pracy dźwigała niechętnie: obowiązywały do zgody z życiem. Natomiast miłość, śmierć, fatalizmy nie zawinione, nieodwracalne - lubiła czuć w sercu ich pazury. Mogła wtedy pomiatać rzeczywistością, wynosić się ponad porządek świata, bez reszty zamieszkiwać w muzyce. <br>W dziesiątą rocznice zgonu Kazia, powróciwszy z cmentarza do domu, gdzie pierworodny syn, jedyna