Wolbórką zachodzi czerwono, a ulice są puste jak w zaczarowanym miasteczku Andersena. Jan woła basem: "Brome!" Otwierana brama uderza o dwie kamienne baby, i wolno mi wyskoczyć w biegu, bo konie idą prosto do stajni, uwożąc ze sobą tajemnicę swojego uroku: marzenie o samotnej ucieczce. Ale pewnego dnia uniosą granatowy powóz w powietrze i pocwałują beze mnie i bez wuja Wilusia w odległe stepy, gdzie nie będzie już nic oprócz obłoków i wysokiej trawy, pełnej cykad i polnych koników. Bo tam, w tym oddaleniu, czekać będzie Leokadia z mojej baśni. <br>Tylko że wtedy nie będzie też klubu z zielonymi stołami bilardowymi