sześćdziesiątych - przedstawiła J. Komorowska [1964: 37]. Uczona analizowała skutki oglądania programów w trzech płaszczyznach: kręgu rówieśników, rodziny i szkoły. Wiele jej stwierdzeń zasługuje na przypomnienie:<br><br>&lt;gap&gt;<br><br>Wzory zachowania obserwowane w telewizji zostają wyuczone przez dzieci, nawet przy braku nagradzania i natychmiastowego ćwiczenia, przy czym nabywanie odnosi się tak do zachowania społecznie pożądanego, jak i agresywnego. Jednakże wykonywanie obserwowanego zachowania zależy od wielu czynników odnoszących się do cech bodźca (programu), cech dziecka oraz cech środowiska. Ekscytujące elementy programów (czego szczególnym przypadkiem są sceny grozy i okrucieństwa) prowadzą - przynajmniej u pewnej grupy dzieci - do zachowań, które inaczej by się nie pojawiły, bądź wystąpiły w