Wycinanka polska jest płaska, linearna, tworząca kompozycję rytmiczną, skontrastowaną barwą ze ścianą. Jerzy Warchałowski, który jako pierwszy opisał wycinanki w 1924 r., wyróżnił w nich formy proste, wycięte z arkusza oraz symetryczne, uzyskane ze złożenia arkusza. Wielokrotne złożenie dawało efekt rytmiczny. Trzecim rodzajem wycinanek były wyklejanki z różnokolorowych elementów, tworzące pożądany motyw, względnie kompozycję <br>&lt;page nr=148&gt;<br>ilustracyjną, rozwijającą się rytmicznie (1924, s. 71). Ornament budowano poziomo, także wtedy, gdy go umieszczano w konstrukcji pionowej, jak np. w gąbińskich i łowickich "klapokach". Przeważnie wybierano kolory: czerwony, ciemny i jasny zielony, czarny, żółty, granatowy, rzadziej fioletowy, niebieski i złoty. Także dlatego, że trudno było dostać