oni tu przyjechali, gdzie pół wieku temu... Docencie drogi... teraz wszędzie te rocznice... To dlaczego i nasi nie mieliby wspominać? <br>Przez chwilę Hans patrzył w talerz, po czym podniósł głowę. <br>- Odwiedzają cmentarze, zapominają o wioskach wymazanych z mapy miotaczami ognia... To... to razem należy wspominać. <br>Ujrzał zbiedniałą twarz proboszcza i pożałował swej porywczości. Proboszcz patrzył daleko poza Hansa. Nie wiedział, jak przyjąć niezgrabną gorycz pięćdziesięcioletniego sieroty. Odetchnął głęboko, wzruszył ramionami i jakby zaśmiał się przez nos. Odsunął talerz i oparł się łokciami na stole. <br>- Utrafił pan, drogi docencie... Niestety, kombatanci nie wiedzą, co to poczucie winy... Dla nich żołnierz jest wytworem