interpretacji ani nawet wyłącznie wprowadzeniem w świat późnego antyku, ale próbą dyskusji o ważnych zjawiskach kultury Europy nowożytnej. Punktem odniesienia jest renesansowy humanizm, epoka Romantyzmu, dzieła historyków liberalnych czy pozytywistycznych, wszystko to, co ukształtowało potoczne wyobrażenia ludzi XX wieku o antyku, wypaczone często już choćby za sprawą szkolnej rutyny. Tymczasem późna starożytność to nie tylko epoka, w której tworzyły się podstawy naszej cywilizacji. Paradoksalnie jest to także epoka, do której zrozumienia wreszcie dojrzeliśmy, którą możemy wreszcie docenić, zbrojni w nowoczesne doświadczenie estetyczne, a nawet obciążeni religijnymi problemami współczesnego świata, który na dobre i na złe odkrywa zapomnianą siłę religii.<br>KRÓL. MITY