z nim dzieje.<br>Niepokój Lesia potężniał i rósł. Wspomnienie nocnego koszmaru i irracjonalny lęk o życie niedoszłej ofiary głuszyły w nim wszelkie inne uczucia i odbierały niemal przytomność umysłu. Nie był w stanie nic robić. Trwał w okropnym napięciu nerwowym, tracąc do reszty poczucie rzeczywistości i zarażając zdenerwowaniem współpracowników.<br>Kierownik pracowni, po długich i dociekliwych rozważaniach, popartych naradami z niektórymi członkami personelu, doszedł właśnie poprzedniego dnia do wniosków, nader dla Lesia pochlebnych. Uznał, że ma w swojej pracowni talent, który obowiązkiem jego jest kultywować i któremu powinien dopomóc w rozkwicie. Docenił wspaniały, twórczy zryw Lesia, pojął odrębność jego artystycznej duszy i