nich. Ich bieganina, krzyki i śmiechy <br>drażniły mnie. Siadałam nieruchomo obok Frulein <br>Anny, zadowolona, że mogę nareszcie odpocząć, bo droga <br>do ogrodu zrobiła się teraz dziwnie długa i męczyła <br>mnie bardzo. <br><br>- Nie siedź tak ciągle! Pobiegaj sobie trochę! - mówiła <br>Frulein Anna. <br><br>Ale ja nie chciałam ruszyć się z miejsca. <br><br> Dawniej pragnęłam bardzo ślizgać <br>się, gdyż widziałam, jak wesoło bawili się <br>na zamarzniętej kałuży chłopcy z podwórza. Rodzice <br>zwlekali jednak z kupieniem mi łyżew, gdyż mój stryjeczny <br>brat złamał nogę na ślizgawce. Obecnie jednak ojciec <br>nie tylko że kupił mi łyżwy, ale stanowczo oświadczył, <br>że powinnam co dzień chodzić z Frulein Anną