zasadniczych kierunków polityki gospodarczej, na oddłużenie przedsiębiorstw, stworzenie tzw. polityki przemysłowej i objęcie majątku państwowego szczególnymi przywilejami.<br>W tym stanie rzeczy potrzebny był nowy impuls, zmieniona formuła działań prywatyzacyjnych, bowiem dość oczywiste stało się, że bez jasnego konsensu ze środowiskami pracowniczymi kontynuowanie prywatyzacji, nie mówiąc już o jej przyspieszaniu, będzie praktycznie niemożliwe. Już w połowie lipca 1992r. Minister Pracy i Spraw Socjalnych Jacek Kuroń wystąpił w imieniu rządu do związków zawodowych i załóg przedsiębiorstw państwowych z propozycją podjęcia negocjacji w tej sprawie. Przy osobistym zaangażowaniu się Kuronia oraz byłego premiera Jana K. Bieleckiego rząd podjął pracę nad zmianami ustawy prywatyzacyjnej w