sprzecznej samotożsamości', a nie jej pogłębiania. Oznaczałoby <br>to, że przekroczenie dualizmu podmiotu i przedmiotu poznania może być <br>chwilowe i że należy utrwalać nową perspektywę postrzegania rzeczywistości. <br>Teoria 'oświecenia nagłego i praktyki stopniowej' była ostro krytykowana <br>między innymi przez Mazu i Linji, których uważa się za zwolenników teorii <br>'oświecenia nagłego i praktyki nagłej' (chiń. dunwu dunxiu; jap. tongo <br>&lt;page nr=139&gt;<br>tonshu). Twierdzili oni, że 'praktyka stopniowa' jest błędna zarówno przed <br>'oświeceniem', jak i po 'oświeceniu'. <br>Wydaje się, że z punktu widzenia 'logiki paradoksu' można interpretować <br>'praktykę nagłą' po 'oświeceniu' na dwa sposoby, które nie muszą się <br>nawzajem wykluczać. Pierwszy to wspomniana już metoda utrwalania