bo nie biachu prijali swiatogo kreszczeńja). Podobnie gdy wleczono na powrozie Świętowita, "dały się słyszeć różne głosy zgromadzonych mieszkańców Arkony: jedni rozpaczali nad krzywdą swego boga, inni wybuchali śmiechem" (aliis dei sui iniurias lamento aliis risu prosequentibus)42. Sakso dodał, że najrozsądniejsi wstydzili się zapewne własnego prostactwa, gdyż dostrzegli głupotę praktykowanego od wielu lat kultu (Nec dubium, quin ingens oppidanorum parti rubor incesserit, simplicitatem suam tot annis tam stulido cultu delusam cernentibus). Ten szablonowy frazes nie mógł jednak przesłonić dramatu. Tradycyjnym kulturom obce było rozróżnienie sacrum i profanum. Nie było tu miejsca na laicyzm. Śmierć bogów oznaczała dla barbarzyńców koniec ich