Włodzimierzu Wołyńskim, czego rzekomo miał dokonać jakiś stary szlachcic.<br>Rok 1898 przyniósł dalsze rewelacje o losie koron. Tym razem za pióro chwycił serdeczny przyjaciel Nowakowskiego, Walery Eljasz Radzikowski, który wydał drukiem monografię Szczerbca. Snuje on dalsze rozważania o dziejach regaliów, już po roku 1842: &lt;gap&gt;.<br>&lt;gap&gt;<br>Walery Eljasz Radzikowski swoje wywody uzasadniał prastarą tradycją ukrywania koron ze skarbca podczas wielkich zawieruch dziejowych. Tak było w czasie szwedzkiego potopu, podobnie podczas wojny północnej (1702 r.), jak również podczas zamieszek wewnętrznych. Zatem Sebastian Sierakowski nic innego nie uczynił tylko poszedł w ślady swoich poprzedników, kustoszy skarbca koronnego, spełniając narodową powinność. Na zakończenie stwierdza: &lt;gap&gt;. Raz jeszcze