się z nikim i z niczym. A więc? SZAMAN MORSKI! Miałem zatem już tytuł. Po napisaniu zaplanowanych siedemnastu opowiadań chciałem się zorientować, czy potrafię wykonać PORZĄDNIE przyrzeczenie złożone na grobie kapitana Mamerta Stankiewicza.<br> Adorowane przeze mnie VENI VIDI VICI były teraz raczej przeszkodą. Pisząc, nie liczyłem się przecież nawet z prawdziwością faktów. Usiłując pisać "ładnie", też nie miałem pojęcia, na czym to ŁADNIE ma polegać.<br> Pierwszymi czytelnikami tych opowiadań byli uczniowie z żaglowca szkolnego "Dar Pomorza", na którym, jako zastępca kapitana, przybyłem z chłopcami do Anglii jesienią I939 roku. Przyjeżdżali do mnie do Szkocji na kilka dni odpoczynku, schodząc na urlop