była wprawdzie istotą niesamodzielną, ale miała podmiotowość prawną. Nie kupowano samej żony, lecz władzę opiekuńczą nad nią, czyli mund. <br> W skandynawskich i longobardzkich źródłach określano czasem zarówno mund, jak i cenę za jego nabycie tym samym wyrazem; dlatego wyrażenie mundi keypt ("kupiona za mund") oznaczało w Gulathingsbók i we Frostathingsbók prawowitą małżonkę. Zwykle jednak cena płacona za nabycie mundu miała własną, odrębną nazwę: pretium nuptiale lub wittimon u Burgundów, weotuma u Anglosasów, meta lub metfio u Longobardów. Mund przechodził z rąk do rąk także w drodze spadkobrania, kobieta miała więc zawsze jakiegoś opiekuna, który zwał się u Anglosasów mundbora, u Longobardów