mocniej potrząsnął. Juści wiadomo, loretański dzwonek, poświęcany przecie!... Jedyna ku odżegnaniu piorunów obrona!... I ta gromnica świecąca, a jakże!<br>- Panie Boże, bądź miłościw... Gnajże tę nawałnicę precz od tej tu chałupy lichej!... Gnajże ją, Panie Jezu najsłodszy, czy na Glinne, czy na Dzierążnię albo i na Wierzbno - - byle dalej, byle precz!... Dzwońże ty, święty dzwoneczku, com cię za dobry grosz kupił... co cię ano ksiądz pleban poświęcił przed ołtarzem, w kościele, w Glinnem!... Sprawże ta, dzwoneczku świątobliwy, aby tę moją chałupę nędzną mijały straszne pioruny!... Gnajże je ta na cudze, na ludzkie, na daIsze - - aby ino nie w moje, aby ino