uprzedzić losu niewinnego wyrostka ze zmyślonej, lecz okrutnie rzeczywistej Andorry.<br>Zapewne te okoliczności sprawiły, że w zestawieniu ż "teutońską histerią" - jak to określił "The Times" - ujęcia angielskiego, ujęcie przyjęte przez Teatr Schillera było pełne powagi, powściągliwości i umiaru. W przedstawieniu angielskim od początku panowała atmosfera mordu rytualnego i Andri był predestynowaną ofiarą tego mordu. W przedstawieniu niemieckim był on normalnym chłopcem, gorzkim, ironicznym, chwilami nawet błaznującym ze swego losu.<br>Ale i Kortner, jeden z głównych przedstawicieli ekspresjonizmu scenicznego, doszedł w berlińskiej "Andorze" do głosu: raz trafnie i celowo, gdy podkreślił gwałtowną tonację seksualną w stosunku Andriego do przyrodniej siostry Barblin, drugi