A może. - I pociągnęła mnie. - Chodźmy szybciej, bo do niczego<br>takie szukanie. Będziemy na głazy patrzeć, a but nam może pod nogami<br>mignąć.<br> A po parunastu krokach aż zatargała tą moją ręką.<br> - Nic dziwnego, żeś tego buta zgubił, jak tak wszystko widziałeś. Ja<br>tam nie miałam kiedy się rozglądać, aby prędzej i prędzej. I dwie<br>walizki niosłam.<br> Przeszliśmy spory kawał od tego pola i obejrzała się już bez lęku raz<br>i drugi na drogę za nami, i twarz miała już pełną zgody, trochę tylko<br>zatroskaną, i nie czułem w ręce, żeby coś ją dręczyło oprócz tego buta,<br>i spokojnie przypominała mi