in honorem BMV Reginae Coelorum&lt;/&gt; (1912), Poradowski w &lt;name type="tit"&gt;Missa prima&lt;/&gt; (1940), &lt;name type="tit"&gt;Gniot w Missa brevis&lt;/&gt; (1948), Łuciuk w Mszy łacińskiej ku czci Św. Wincentego a Paulo (1959), Paciorkiewicz w &lt;name type="tit"&gt;Missa brevis&lt;/&gt; (1973) oraz inni twórcy w mszach niedatowanych, m.in.: Dembiński w &lt;name type="tit"&gt;Mszy pasterskiej&lt;/&gt;, Furmanik w &lt;name type="tit"&gt;Missa pastoralis&lt;/&gt; i &lt;name type="tit"&gt;Missa prima&lt;/&gt;, Stuligrosz w &lt;name type="tit"&gt;Mszy na motywach dawnych mistrzów&lt;/&gt;.<br>Odmienną koncepcję formy zastosował Maliszewski w rozbudowanej Missa Pontificalis (1930). Poszczególne części utworu (poza Sanctus) są przeważnie silnie zintegrowane wewnętrznie (Kyrie, Gloria, Agnus), tworząc struktury zamknięte, zróżnicowane wyrazowo ­ w typie ekspresji, skontrastowane agogicznie, z licznymi powtórzeniami tekstowymi.<br>W rezultacie powstaje forma z dominującą