z nie licującą z jego prywatnym życiem powagą. Nacisnął kurek syfonu, woda sodowa trysnęła na obrus, chirurg wypił szklankę jednym łykiem i snuł dalej: "Jeżeli jest prawdą, nie mamy prawa trzymać jej w zawieszeniu! Możliwe, że teoretycznie nie uznaję miłości dotychczas, lecz mnie osobiście spotkał cud!" Zmarszczył się odruchowo z profesjonalnym uśmieszkiem, gdyż słowo "cud" w medycynie nie istniało. "Jeszcze dziś rozmówię się z nią ostatecznie!" postanowił i spojrzał w okno.<br>Chmury sunęły nad dachami domów, zasnuwając górne piętra mgłą i dymem. "Niedobrze, niedobrze!" powiedział ktoś przechodząc obok chirurga, chirurg skrzywił się, wtem zobaczył pochylonego nad sobą kelnera Piotra.<br>- O co