ze mną... - Właźcie prędko!<br>- Niech pan profesor nie zapala światła... My widzimy w nocy jak koty... Staszek, właź!<br>Po chwili zaczęły latać w ciemności gorące szepty: -- Panie profesorze! Znalazłem drzwi &lt;page nr=206&gt;!<br>- Nie może być!<br>- I drzwi znalazłem, i napis. Wszystko wiem! Teraz trudno o tym opowiadać. Ja tylko na chwilę. Panie profesorze najdroższy! Niech pan teraz o nic nie pyta, bo nie mamy czasu. Czy w domu wszyscy śpią?<br>- Być może, że tylko Wandzia płacze... Przez cały dzień dzisiaj płakała...<br>- Och! - westchnął Adaś cichutko.<br>Przez moment milczenie nasiąkło mrokiem, po czym Adaś zaczął mówić:<br>- Niech pan profesor będzie taki dobry i pójdzie