przed siebie i przed wszystkim, co dopiero miało nastąpić, iść zatem w stanie czystej i nieświadomej niecierpliwości, kiedy tylko liczą się kroki i nowe pejzaże wypływające zza zakrętów, ale także już wtedy trzeba się cofnąć aż do minionej jesieni i spojrzeć z wiedzą pełniejszą niż w jesieni, choć niezupełną, na prolog dzisiejszego górskiego dnia, kiedy oderwane i pozornie obojętne epizody zaczęły się splatać w jakiś nieuchwytny wówczas i nieczytelny wzór, ale wreszcie trzeba się cofnąć DZISIAJ, TU, na dalekiej cudzoziemskiej plaży (i to nieprawda, te słowa formują się nie wraz z myślami, których chcą być wyrazem, a które już były, te