zaprzątały uwagę ludzi. <br>Po wojnie w zniszczonej Warszawie można było za grosze kupić wygrzebane z gruzów przedmioty, komu więc przychodziło do głowy zbieranie ludowych rzeźb. W całym kraju kolekcjonowało sztukę ludowa i handlowało nią dosłownie kilka osób. Ale władza uznała, że sztuka ludowa, a zwłaszcza rzeźba, może odegrać rolę w propagowaniu nowego ustroju. Pierwsze duże wystawy, zorganizowane przez Samopomoc Chłopska w latach pięćdziesiątych, miały pokazać radosne życie na wsi. Aby to życie zobrazować, posłużono się głównie rzeźba, ilustrując z jednej strony nędzę, głód w przedwojennej Polsce, z drugiej zaś piękno socjalistycznej pracy. Dorodne dziewczyny w łowickich bądź krakowskich strojach przedstawiano na