zostały przerwane; czas "przed" i czas "po" związany zostaje bez widocznych cięć. W odczuciu pyknoleptyka brakujący czas nie istniał, nie został mu zabrany. Ale w obawie przed bliskimi, którzy zmuszają go do mówienia i uczestniczenia w wydarzeniach, których nie widział, musi przekraczać w poszukiwaniu brakujących informacji granice swej pamięci. Gdy prosi się pyknoleptyczne dziecko o narysowanie bukietu postawionego mu przed oczyma, rysuje nie tylko kwiaty, lecz i osobę, która je przyniosła, a nawet pole, z którego zostały zerwane. Musi się ono przyzwyczaić do sklejania sekwencji, ich dopasowywania, aby znaleźć ekwiwalent dla tego, co widać, a co samo musi odtworzyć, by nadać prawdopodobieństwo