Zdjął kurtkę, przejechał włosy palcami. Wchodzimy do pokoju. Usiłuję bezskutecznie zrobić porządek. <br><br>- On nie wie, że tu jesteś? <br>- Nie. <br>- Czy wszystko z nim... okay? <br>- Pracuje. Dużo pracuje. <br>- To... dobrze. <br>I znów milczenie. <br>- Ewa, ja wiem wszystko. <br>Wiedziałam, po co przyszedł. Od razu wiedziałam. Łudziłam się, a jednocześnie wiedziałam. Patrzę mu prosto w oczy. Rozczarowanie. Rozpacz. Potem - gniew. <br>- Nic mi nie potrzeba. Proszę to zrozumieć i... cześć! <br><br>Nie speszył się. Wytrzymał moje spojrzenie. <br>- Nie. Nie pozbędziesz się mnie. Słuchaj! <br>Jestem niewdzięczna. Nie chcę słuchać. Ale dlaczego mam być wdzięczna? Wiem, co mi powie. Więc mówię: <br><br>- Po co się w to mieszasz? <br>- Ja