wtedy tylko, gdy służy pobudzaniu aktywności rozumowania i imaginacji, nowemu ukazaniu świata; taki jest związek między marzeniem a prawdą poezji i dramatu.<br>Te właśnie walory odnajdywał u Szekspira. Upatrywał w jego dziełach połączenie świetnie żywiołowej wyobraźni ze świadomym i przemyślanym artyzmem. Jako nonsensowne i bezpodstawne oceniał wszelkie opinie, przypisujące Szekspirowi prymitywizm stylu czy języka; na jego osobliwości, twierdził, należy patrzeć historycznie jako na właściwość epoki i trybut na jej rzecz. Ważną nowością z zakresu metod krytyki było to, że Coleridge oceniał dzieła pisarza z punktu widzenia całości, nie godził się na krytykę cząstkową poszczególnych elementów (szło przede wszystkim o język i