i wyczuciu prokuratora odwołującego się od orzeczenia maksymalnej kary pozbawienia wolności (25 lat), wydawał wyrok śmierci nawet wobec młodocianego. Późniejsze badania wykazały, o czym już wiele mówiono, że sędziowie nie przygotowywali się rzetelnie do decydowania o losie oskarżonych o czyny zagrożone najwyższą sankcją. Uzasadnienia wyroków były sporządzane w sposób schematyczny, prymitywny (wśród okoliczności obciążających znalazła się też np. wulgarność sprawcy), a beztroska pewność siebie ferujących wyroki mogła sprzyjać popełnianiu pomyłek sądowych. W takich warunkach nie można było nie być przeciwko karze śmierci. Wcale to jednak nie przeczy twierdzeniu, że pełnowartościowym abolicjonistą jest dopiero ten, kto osiągnął swe przekonanie sumienną rozwagą. Uodporniony