dziesięć lat później i pokazuje dalszy rozwój narzuconego obowiązku "ruszania się". Tym razem ruch zaraża środowisko akademickie napędzane nie tylko dokonaną rewolucją obyczajową, ale też permanentną rewolucją technologiczną. Opis Lodge'a różni się od opisów socjologicznych, podkreślających, że po gorączkowej aktywności lat sześćdziesiątych następna dekada przyniosła znużenie, nerwowe wycofywanie się w prywatność, niepokój i poczucie zagrożenia, co stwarzało żyzny grunt dla rozmaitych guru i wszelkich terapii. Te frustracje do "małego światka" jeszcze nie dotarły. Co prawda Lodge opisuje jego czas świąteczny: konferencje i kongresy, czyli okazję udowodnienia sobie i innym, że można żyć szybciej i intensywniej, więcej mówić, pić, lepiej jeść, więcej