wstaje Janka i idzie ku mnie. Uśmiecha się. Jakoś inaczej niż dotychczas. Przyjaźnie i życzliwie. Robię minę obojętną, ale zwalniam kroku tak, żeby zdążyła dojść do mnie, nim przejdę przez drzwi. Dopiero teraz przypomina mi się, jak bardzo jestem obrażony i rozgniewany na Jankę, i tak mnie to pochłania, że przechodzi mi ból głowy i rozżalenie ogólne.<br>- ... - mówi Janka i mruży przymilnie oczy.<br>Cóż jej się stało? Żadnej w zachowaniu ironii, żadnej złośliwości. Mruczę coś pod nosem. Idziemy razem wolno korytarzem. Mijają nas Vilbert i Mac Kinley. Kroczą poważnie, rozprawiają z wielkim ożywieniem.<br>- Człowiek ma obowiązek objawić się innemu człowiekowi, o