tę nagłą aktorską tremę - nie wiadomo, co grać, a ze wszystkich szwów wyłazi jakieś oszustwo. Opowiadam córce o gołębiu i o drugim ptaku przy rozgniecionym na asfalcie ścierwie. Głos drży dziwnie, za chwilę go zabraknie i ona pomyśli, że jestem wzruszony. A to coś innego, to nie wzruszenie... to coś przeciera się i staje się coraz cieńsze, i za chwilę wyjdzie jakaś inna, nieznana powierzchnia. Potem pogadaliśmy o innych rzeczach i głos wrócił. Mogliśmy zacząć odchodzić. Poszedłem przodem, bo córka się jeszcze chciała wysikać. Miała tam ulubione miejsce. A... jeszcze. Sąsiednią nieoprawioną kamieniem mogiłkę nazwała grobem papieża i zawsze zapalała na niej