akt wolności bogom podobny).<br>Agnostyk Malraux mówi o Rembrandcie i jego dialogu z Chrystusem z żarliwością, która przypomina akcenty Kiriłłowa, gdy mówi o Chrystusie i zbrodniarzu na krzyżu. Ale piękna metafora ostatniej strony o wieczorze, "gdzie jeszcze rysuje Rembrandt i wszystkie Cienie sławne i świetne, a także Cienie rysowników grot przedhistorycznych śledzą ruchy ręki jego pełne wahań, które przygotowują do nich ich nowe życie czy ich nowy sen...", ta metafora nie jest jeszcze odpowiedzią ani na pytanie Kiriłłowa, ani na pytania, które stawia książka Malraux. Dialog Rembrandta w świetle neonietzscheańskiej religii człowieka jest jeszcze jednym złudzeniem w "diabelskim wodewilu" życia, gorzej