który między nimi dwoma nabierał ciała. Kiedy Virilio zbliżał do siebie dwie formy, ich zewnętrzne pola wychodziły sobie na spotkanie i wypływała nowa figura. Ołówek prowadził go wciąż do punktu, gdzie coś się zaczynało, a coś kończyło, gdzie forma przechodziła w antyformę, gdzie spomiędzy, z sąsiedztwa rzeczywistych przedmiotów, wynikał przejrzysty przedmiot ich wzajemnej interakcji.<br>Poszukiwanie przejrzystości pozwalało mu dostrzec jej dalsze głębie, rozgałęzienia, całą przejrzystą złożoność, w której niczym w szklanej kuli domyślać się mógł przyszłych form. Przypomnijmy: "przebywałem wśród rozgałęzień przeciwform, żeglowałem w wydrążeniach interwałów, w owej przejrzystości, którą odkryłem podczas wojny w destrukcji miejskich dekoracji", i dodajmy od razu