gorąco dziękował panience.<br>- Malarz! Fałszywy malarz! - zawołał Adaś bez słów. Rozmyślał przez chwilę, potem jednym kocim skokiem był za drzwiami wiodącymi na obejście.<br>Niezmierne zdumienie i serdeczny niepokój ogarnął cały dom: gość, miły, wesoły gość, przepadł tego wieczora jak kamień w wodzie &lt;page nr=149&gt;.<br>Rozdział IX<br>"Nie pchaj palców między drzwi"<br>Adaś przemykał się wśród tysiąca ostrożności przez zarośla starając się nie spuścić z oczów stąpającego powoli "malarza". Zmierzał on w stronę gościńca. Szedł z pochyloną głową, jakby głęboko zamyślony. Noc była jasna, bo połowa księżyca, jak połowa bochenka chleba, siedziała wśród gwiazd.<br>Oddaliwszy się od dworu nieznajomy obejrzał się bacznie, potem usiadłszy