całkowicie obserwowaniem, jak szybko kręcą pedałami inni i jak kształtuje się odległość między nimi a innymi. Można też sądzić, że następuje coraz większa dezorientacja co do tego, kto jest widownią, na której im zależy, choć bez tej widowni cała ta konkurencja nie ma sensu (ani wartości nagradzającej). Dynamiczny charakter wyścigu przesądza jednak, że widownie zmieniają się z wielką szybkością i z czasem tracą swą konkretną, pryncypialną postać, uosabianą przez przysłowiową opinię publiczną małego miasteczka, przekształcając się w amorficzną, abstrakcyjną świadomość istnienia nieokreślonych innych, którzy - różni w różnych sytuacjach - spostrzegają i oceniają nasze osiągnięcia i porażki na zasadzie jakichś nieznanych, przypadkowych kryteriów