następny tom moich losów, tym razem na pewno ostatni. Skończyłem lat siedemdziesiąt jeden, zdrowie coraz bardziej zawodzi i chyba nic szczególnego się już w moim życiu nie wydarzy, o co proszę każdego dnia Pana Boga. Tak się bowiem dziwnie złożyło, że wraz z upadkiem realnego socjalizmu pech nagle przestał mnie prześladować.<br>Ponieważ w książce "Smutnych losów Jana Piszczyka ciąg dalszy" opublikował Pan mój pierwszy list, za co nie mam, broń Boże, pretensji i podał mój adres na poste restante, na poczcie zgromadziła się w roku 1986 dość pokaźna korespondencja. Bardzo mnie to ucieszyło, choć w paru listach obsypano mnie obelgami. Nie