była zresztą wyrazem zgody wśród bogów, którzy podpowiadali wiecującym, jakie należy podjąć postanowienia. W sprawach wątpliwych trzeba było zwrócić się do bogów o wskazówki, czyli zasięgnąć zdania wyroczni. Nie ulega wątpliwości, że wyrocznie stanowiły ogniwo łączące pogańskie praktyki kultowe z mechanizmem wiecowych decyzji.<br><br>*<br><br>Tacyt podkreślał, że Germanie w najwyższym stopniu przestrzegali wskazań wyroczni (auspicia sortesque ut qui maxime observant). "Zwyczaj losowania jest prosty: gałąź odciętą z owoconośnego drzewa krają na małe kolanka, umieszczają na nich jakieś odróżniające znaki i rozsypują na chybił trafił na białej szacie. Potem, jeżeli zasięgają rady w sprawach publicznych, kapłan plemienia (si publice consuletur, sacerdos civitatis), a