dowolnym stopniu j (rys. 4.20), są na ogół wektorami. Zastosowanie programowania dynamicznego do selekcji parametrów pozwala na wybór tych z nich, które mają maksymalną skuteczność. Niech &lt;gap&gt; będzie zespołem (zbiorem) P możliwych parametrów oraz &lt;gap&gt; pewnym podzespołem z N możliwych podzespołów parametrów wybranych po j stopniach, a &lt;gap&gt; reprezentuje pewien parametr w przestrzeni &lt;gap&gt;. Dla każdego - w p-tym stopniu, podzespół (podzbiór) &lt;gap&gt; jest wyznaczony następująco:<br>&lt;gap&gt; <br>gdzie &lt;gap&gt; jest podzespołem parametrów utworzonych przez powiększenie &lt;gap&gt; natomiast<br>&lt;gap&gt; przy czym &lt;gap&gt; jest określone jako miara skuteczności parametru (może nią być np. skuteczność rozpoznawania ciągu uczącego), &lt;gap&gt; jest funkcją maksimum miary skuteczności po podzbiorach (jak w 4.69). Stąd też na każdym