wymarzonym idealnym dziele sztuki, ukazującym się w dziwnym teatrze, jakby łączącym nieograniczoną przestrzeń amfiteatru z technicznymi osiągnięciami sceny współczesnej.<br>O ile u początku romantyzmu nad tymi wizjami unosiła się wyrastająca z romantycznej estetyki idea symbiozy sztuk, to u zmierzchu epoki powracano do marzeń o absolutnej dominacji słowa. Pozostało wprawdzie niewzruszone przeświadczenie, że dramat oddziałuje przez teatr. Zygmunt Krasiński pisał w liście do przyjaciela, że dramat wymaga osadzenia na ziemi: potrzeba gmachu teatralnego, aktorów, potrzeba pomocy wszystkich rodzajów sztuki. W dramacie poezja przechodzi w działanie wobec widzów. Ale głęboka nieufność do teatru sprawiła, że programowo spychano go do roli czysto pomocniczej.<br>Charakterystyczna