nie poprawiał sobie<br>opadłych mu na czubek nosa okularów i nie podnosił już oczu na salę,<br>gdy przewracał kartkę. Wydawał się być i on sponiewierany tą wojną,<br>chociaż nie był żołnierzem, jak my z Saszą.<br> Znów odżyła we mnie nadzieja, że teraz na pewno skończy to zagajenie.<br>Bo jakkolwiek nie przewracałem już za nim kartek, to po grubości sądząc<br>została jeszcze z jedna trzecia Notatnika. Będę więc miał co<br>przeczytać. Zdanie, dwa i na pewno skończy. Głos mu najwyraźniej<br>przygasł. Jakby z grubego kordonka robiła się coraz cieńsza nić. Więc<br>tylko czekałem, kiedy ta nić zamieni się w pajęczynę i urwie