chyba aż przesadnie ważne nie tylko dla Niemiec, lecz i dla rozwoju sztuki teatru w Europie. Był to jednak teatr prowincjonalny i borykał się ustawicznie z różnorodnymi, typowymi dla prowincji kłopotami.<br>Pierwszy okres był dla Goethego bardzo trudny: słabi aktorzy, ustawiczny brak gotówki, ubogie wyposażenie sceny. Z mozołem udawało się przezwyciężać te trudności: nowy dyrektor zmusił zespół do usilnej pracy (zachowały się pisane przez niego przepisy dla aktorów, zawierające szczegółowe wskazówki dotyczące zasad gry), zapewnił scenie weimarskiej dobrego dekoratora. I dokładnie na lata, w których w Jenie rodził się niemiecki romantyzm, przypadł rozkwit weimarskiego teatru. W 1797 roku Goethe zaangażował świetną