pozwolili emirowi Abdurrahmanowi wypędzić się z rodowych ziem i przesiedlić aż na północ od łańcucha Hindukuszu. Zamieszkujące południe kraju pasztuńskie federacje Durranów i Ghilzajów pogardzały więc Charotimi i uważały ich za obywateli drugiej kategorii. W mniemaniu Pasztunów ktoś, kto pozwolił wygnać się z rodowych ziem i cmentarzy, gdzie spoczywają prochy przodków, nie zasługiwał na szacunek. Charoti nie mogli więc liczyć na posady w państwowej administracji, wojsku, policji, a nawet sprawiedliwe traktowanie na stołecznych bazarach. Nic dziwnego, że Hekmatiar i podobni mu młodzieńcy (z plemienia Charotich wywodził się także Abdurab Rasul Sajjaf, jeden z przyszłych przywódców armii mudżahedinów) jedyną dla siebie szansę