temu miałem zaszczyt spędzić parę chwil na rozmowie z poetką, która wśród tych kilkorga osób zajmuje miejsce wyjątkowe - Wisławą Szymborską. Działo się to w Polsce w styczniu 1992 - zewsząd dochodziły ponure wieści, tak różne od tych, które budziły euforię na jesieni roku 1989. Powiedziałem Szymborskiej, że to, co mnie najbardziej przygnębia, to fakt, że po raz nie wiadomo który w historii to, co udało się gdzieś wypracować, zostaje gdzieś indziej strwonione (najprostszy przykład: wartość bezkrwawej rewolucji w Europie Środkowej przekreślona poniekąd przez rozwój wydarzeń w Jugosławii). Dzieje się zatem tak, jakbyśmy nie umieli w skali globu niczego się nauczyć (ani od