marginesie „okrutnego" świata, jako rekompensata życiowych zawodów. Zarówno w Puławach, Sieniawie jak i w warszawskim salonie Wirtemberskiej przyjaźń była jednym z głównym elementów nowych odniesień międzyludzkich. Trwałym sentymentem darzył księżnę Ludwik Kropiński, poeta, bohater insurekcji kościuszkowskiej, serdeczny przyjaciel Adama Jerzego Czartoryskiego. Uczucie to, utrzymane z konieczności w konwencjach czułej przyjaźni, wyraziło się zarówno w twórczości poety, jak i w obyczaju ofiarowywania wybrance serca własnych utworów literackich. W rodzinnej i przyjacielskiej epistolografii pojawiły się zrozumiałe tylko w kameralnym kręgu słowa-klucze, kryptogramy, upowszechniła moda pisania „pod figurami", wykształciła poetyka epistolarnych aluzji i niedomówień. Już w grudniu 1795 r. Kropiński ofiarował