nie:<br>"Brzoza nam tu spuści lanie!"<br><br>Ale brzoza srebrnobiała<br>Chwilę stała i milczała,<br>Po czym rzekła:<br>"Od stuleci<br>Drzewa dobre są dla dzieci.<br>Ja was karać nie mam chęci,<br>Ale miejsce to w pamięci,<br>Czego po was się spodziewam:<br>Że będziecie kochać drzewa,<br>Bo nam trzeba najwyraźniej<br>Serc dziecięcych i przyjaźni.<br>Cóż, to wszystko... Już nie świeci<br>księżyc w niebie... Śpijcie, dzieci.<br>Bądźcie zdrowe... Czas już iść mi..."<br><br>I odeszła szumiąc liśćmi.<br>Za nią się ciągnęła smuga<br>Niby lśniąca suknia długa.<br>Szła przez rowy i parowy<br>I wróciła do dąbrowy,<br>gdy już wstał świt różowy.<br>Wszystko to widziały sowy.<br>Choć nieskore