i myślał, że mit jednak żyje i urzeka urodą baśni bolesnej takich jak on, innych zaś żywi nadzieją. <br>Przepuścił Gertę. Proboszcza jeszcze nie było. Skierował się ku schodom. <br>- Herr Professor... Dziś nie będzie dzwonka... Już teraz zapraszam. Ksiądz proboszcz rozmawia ze starym Szubadką... To już taka tradycja. Ale zaraz tu przyjdzie. <br>Weszła do kuchni, Hans zaś do pokoju proboszcza. Stół był nakryty jak co dzień, dla niego i dla księdza, ale na środku stał pękaty bukiecik: jaskry połyskujące złotą emalią, objęte puszystymi gałązkami bożego drzewka, związane ciemną zielenią bluszczu. <br>Karafka stała obłudnie skromna, pełna rośnych przezroczystości. Talerze porcelanowe o wytartych złoceniach