jako literaturę pamięci żydowsko-polskiej przeszłości. Autorkę zdają się jednakowo fascynować wszystkie możliwości wskrzeszenia i ocalenia tej pamięci, głównie zaś wszystkiego, co dowodzi, że od przeszłości nie da się uciec i że nie należy tego czynić. Fanatyków pamięci odnajduje nie tylko pośród ludzi, którzy żyją w Polsce lub do niej przyjeżdżają, nie tylko w Izraelu, ale na wszystkich niemal kontynentach. Wykorzystując architektoniczne ślady w zabudowie miasteczek rekonstruuje ich umarłe światy. Pisze wstrząsające historie ocalonych dzieci Holocaustu, które teraz mając około pięćdziesiątki dowiadują się od umierających opiekunów, których uważały za naturalnych rodziców, o swym faktycznym pochodzeniu i stają wobec pustki niewiadomej przeszłości