Typ tekstu: Książka
Autor: Włodzimierz Kwaśniewicz
Tytuł: Dzieje szabli w Polsce
Rok: 1999
saszeko). W językach europejskich nazwa ta brzmi następująco: po rosyjsku sabla-sablja, po angielsku sabre (przy zamiennie stosowanym określeniu: sword - miecz), po francusku savra, po włosku sciabola, po węgiersku sablya, po niemiecku säbel. Te dwie ostatnie nazwy wraz z rosyjską zbliżone są bardzo do polskiego brzmienia - szabla.
Istnieją kręgi kulturowe, przykładowo Persja, Turcja, Arabia czy Kaukaz, gdzie wymienione wyżej nazwy w pewnym czasie zostały użyte w celu określenia odrębnych typów szabel. W europejskim kręgu kulturowym pojęcie szabli odnoszono zawsze do pewnej grupy broni siecznej charakteryzującej się takimi, a nie innymi formami i elementami konstrukcyjnymi, a nie do jakiegoś konkretnego typu szabli
saszeko). W językach europejskich nazwa ta brzmi następująco: po rosyjsku sabla-sablja, po angielsku sabre (przy zamiennie stosowanym określeniu: sword - miecz), po francusku savra, po włosku sciabola, po węgiersku sablya, po niemiecku säbel. Te dwie ostatnie nazwy wraz z rosyjską zbliżone są bardzo do polskiego brzmienia - szabla.<br>Istnieją kręgi kulturowe, przykładowo Persja, Turcja, Arabia czy Kaukaz, gdzie wymienione wyżej nazwy w pewnym czasie zostały użyte w celu określenia odrębnych typów szabel. W europejskim kręgu kulturowym pojęcie szabli odnoszono zawsze do pewnej grupy broni siecznej charakteryzującej się takimi, a nie innymi formami i elementami konstrukcyjnymi, a nie do jakiegoś konkretnego typu szabli
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego