ani śpiewaczka. A potem do pokoju weszła kobieta, którą Zuzanna już znała. Kobieta nic nie mówiła, patrzyła tylko na Zuzannę oczyma pełnymi łez. Nie musiała ją pytać o tego psa Eryka, zrozumiała, że to był podstęp. Ale nie miała o to żalu do tej pani o smutnej twarzy. Było jej przykro, że ta pani jest taka smutna. Nie zastanawiała się, czy wierzy w to wszystko, co jej powiedziano. Gdzieś wewnątrz czuła, że ci ludzie nie kłamią. Po co mieliby kłamać, po co zadawaliby sobie tyle trudu, by ją przyprowadzić do tego obcego mieszkania. Najpierw pani Ewelina czekała na nią pod szkołą