przed oprawcą ze szkoły muzycznej musiałem odśpiewać kilka na pamięć wyuczonych pieśni, a oczami wyobraźni widziałem, jak zbliża się do mnie, poprzedzony brzuchem, który go zasłania, przyciska nim do ściany i lekko podnosi, tak że brzuchem przyciśnięty wierzgam w powietrzu rękami i nogami, on tymczasem patrzy na zegarek, ziewa i przymyka oczy, oddając się stojąco-poobiedniej drzemce.<br>Szybko nauczyłem się stroić instrument, obracałem się w kierunku okna i ćwiczyłem w nieskończoność gamy, potem etiudy, walce, sarabandy. Pękało włosie na smyczku, wzlatywało efemerycznie w powietrze, pod podstawkiem rosła pryzma sproszkowanej kalafonii. Palce odmawiały posłuszeństwa, kurczyły się, więc mój nauczyciel skrzypiec, pan Roth